Hodowlaowadow.pl - karaczany hodowlane i karmowe

Karaczany od lat znajdują się w ścisłej czołówce owadów karmowych. Ich hodowla jest stabilna, mało kłopotliwa i daje duże możliwości, zarówno jeśli chodzi o ilość, jak i różnorodność pokarmu. Na stronie hodowlaowadow. pl opisanych zostało kilka gatunków karaczanów – każdy z nich różni się zachowaniem, wymaganiami środowiskowymi oraz tempem rozwoju. Dzięki temu można dobrać odpowiednią karmówkę do konkretnych zwierząt i warunków domowych.
Karaczan turecki (Shelfordella lateralis) to wybór dla tych, którzy szukają owada łatwego w prowadzeniu i bezproblemowego w codziennym kontakcie. Owady te nie wspinają się po gładkich powierzchniach, co eliminuje potrzebę stosowania specjalnych pokryw czy smarów zabezpieczających. Szybko się rozmnażają, są dość aktywne, a ich niewielki rozmiar sprawia, że nadają się do karmienia różnych gatunków – od małych jaszczurek po większe ptaszniki. Nie mają intensywnego zapachu i nie hałasują, dlatego można je hodować w mieszkaniu bez większego dyskomfortu. Karaczan argentyński (Blaptica dubia) jest cięższy, wolniejszy i lepiej sprawdza się jako karmówka dla większych gadów. Jego cykl rozwojowy trwa dłużej niż u tureckiego, ale hodowla jest równie prosta. Dubie nie wspinają się po ścianach i nie potrafią latać. Potrzebują wyższej temperatury i umiarkowanej wilgotności, ale poza tym dobrze znoszą typowe warunki domowe. Ich zaletą jest wysoka zawartość białka i niska chitynowość, co przekłada się na dobrą strawność.
Karaczan szary (Nauphoeta cinerea) wyróżnia się dużą ruchliwością i bardzo szybkim rozmnażaniem. W przeciwieństwie do wcześniejszych, potrafi wspinać się po gładkich powierzchniach, co wymaga lepiej zabezpieczonych pojemników. Jest to gatunek aktywny, którego hodowla może wymagać więcej kontroli, zwłaszcza jeśli kolonia się rozrośnie. Nadaje się świetnie do karmienia ptaszników, żab i gadów, które polują na szybko poruszające się ofiary. Karaczan madagaskarski (Gromphadorhina portentosa) to największy z pięciu opisywanych. Często hodowany nie tylko jako karmówka, ale również jako ciekawostka hobbystyczna. Dorosłe osobniki mogą osiągać rozmiary powyżej 7 cm i wydają charakterystyczne dźwięki przypominające syk. Hodowla wymaga więcej miejsca, wyższej temperatury i odpowiedniego podłoża. Larwy są rzadko używane jako pokarm, częściej podaje się młode osobniki lub dorosłe, w przypadku większych drapieżników. Karaczan zielony (Panchlora nivea) wyróżnia się jasnozielonym kolorem i zdolnością do lotu. To owad delikatniejszy i trudniejszy w hodowli – potrzebuje większej wilgotności, ciepła oraz przestrzeni. Przebywa najchętniej w warstwie podłoża lub wśród elementów strukturalnych pojemnika. Mimo to wielu hodowców decyduje się na jego utrzymanie ze względu na wyjątkowy wygląd i dużą atrakcyjność jako pokarmu dla drapieżników reagujących na ruch i kolor.